شکل معمول و کلاسيک اين بيماري را در دختر بچه‌يي مي‌بينيم با موهايي بلوند و کوتاه و مبتلا به ريزش موي منتشر يا موضعي. حداکثر رشد طولي اين موها تا پشت گردن مي‌باشد اما هرگز موها آنقدر بلند نمي‌شود که تا شانه‌ها و يا کمر طفل برسد. موي اين اطفال رشد چنداني ندارد و هرگز احتياجي به کوتاه کردن پيدا نمي‌کند. موهاي اين اطفال با کشيدن مختصر در هنگام بازي با دوستان يا هنگام معاينه بدون ايجاد درد به آساني کنده مي‌شود معذلک ساقه‌ي موها شکننده نيست و موها از ريشه کنده مي‌شود. علاوه بر اينها ممکن است موها خشک و کدر بوده و آرايش پذيري کم داشته باشد يعني نتوان آنها را به آساني فرم داد و گاهي حالتي در هم و بر هم مانند نمد يا حصير دارد. گر چه اين بيماري در نزد دختر بچه‌ها شايعتر است ولي بعدها معلوم شد که در پسر بچه‌ها هم با شيوع کمتر ديده مي‌شود و علاوه بر مو بلوند‌ها، در مو مشکي‌ها هم پيدا مي‌شود و سرانجام علاوه بر بچه‌ها در افراد بالغ هم ايجاد مي‌شود. عيب و ايراد موي اين افراد اختلال در چسبندگي ديواره‌ي خارجي مو با لايه‌يي به نام غلاف داخلي مو است که تشکيل آن نقص دارد و به جاي آنکه مانند يک جوراب نو پا را سفت و محکم بپوشاند مانند يک جوراب کهنه و چين  خورده و گشاد روي پا به حالت شل و ول و چروکيده قرار مي‌گيرد.

اين بيماري ممکن است ارثي و فاميليال باشد که در اين صورت يکي از والدين و يا خواهر و برادرها هم گرفتار است. اما گاهي بيماري حالت انفرادي دارد و ساير افراد خانواده سالم مي‌باشند. در آزمايش موهاي کنده شده به خلاف معمول از نوع آناژن يعني موهاي در حال رشد هستند نه در حال استراحت که علامت آن انتهاي سياه مو به جاي انتهاي بي‌رنگ است. در عين حال انتهاي مو حالت خميده نسبت به ساقه‌ي مو دارد و در امتداد آن نيست که آن را علامت دم موش مي‌نامند. انتهاي مو در زير ميکروسکوپ سطح ناصاف و دندانه‌دار‌ دارد که نتيجه‌ي نقص غلاف داخلي مو به شکل جوراب کهنه و گشاد و چروکيده است که نمي‌تواند خوب ريشه‌ي مو را بپوشاند. اين بيماري درمان خاصي ندارد و به تدريج و با افزايش سن بهتر مي‌شود.